اگر نگاهی منطقی به جریانات سیاسی هفت سال قبل وخصوصادور دوم انتخابات احمدی نژاد بیندازیم مشاهده میکنیم که مقام رهبری نقش بسیار زیادی ومیتوان گفت حدود نود درصدی در رای آوردن ریاست جمهور داشته است.طرفداری آشکار وظریفانه ی رهبری از ریاست جمهور خیلی از گروهها را به عملکرد دولت مطمئن ساخت.این روند در ابتدای دور اول مطلوب بود بطوریکه مخلفان چهارده میلیونی چاره ای جز مسئله تخلف ودزدی آرا را نتوانستند ارائه دهند ولی در اواخر دور اول و ابتدای دور دوم تمام انتقادات و برخی دلسوزان نظام بر روی اجرایی نشدن طرح ها وبرنامه های دولت متمرکز شد.ولی با تمام این انتقادات ودلسوزی ها دولت مستبدانه به حرکت خویش ادامه داد وبه تذکرات توجهی نکرد تا اینکه متوجه شد راهی که در پیش گرفته به خطاست ودر بسیاری از موارد جواب مطلوبی نمیدهد.تا اینکه کار وبرنامه های اقتصادی چنان پیچیده شد ومردم وحتی طرفداران بیست وچهار میلیونی ریاست جمهور نیز نگران موضوع شده بودند وحتی آشوبها به حدی پیش رفت که به سرنگونی نظام فکر شده بود.در این موقعیت حساس باید شخصی پیدا میشد که جور همه این اشتباهات وخطاکاریها رابکشد زیرا اگر این شخص نباشد تمام نگاه ها به مقام رهبری بازمیگشت زیرا بسیاری از کسانی که به ریاست جمهور رای دادند به اعتبار ایشان بود.حال اگر میخواستند رهبری را مورد بازخواست قرار دهند تبعات وضررهای فراوانی داشت وعواقب شدیدا خطرناک بود.پس از نزدیکان ریاست جمهور باید کسی فدایی این ماجرا میشد وتمام نگاه ها وخراب کاریها را به گردن میگرفت.واو درحقیقت کسی نبود جز رحیم مشایی. باچند نظریه فاسد چنان نگاه ها را به خود معطوف کرد که تا چندهفته تیتر خبرها بود ودیگر کسی از افتضاحات اقتصادی دولت خبری نمیگرفت.حال که موج مشایی خوابیده وتکراری شده رسانه ها دوباره به مساله اقتصادی وانتقادات روی آورده اند.باید ببینیم چه کسی فدایی رهبری میشود ونگاه ها را به سوی خود بکشاند.عده ای با تغییر وتحولات در کابینه دولت این شخص را ثمره هاشمی معرفی میکنند وظاهرا ایشان هم مشکلی با مساله فدایی شدن ندارند .ولی تا چه زمانی میتوان این خراب کاریها را پوشاند.زمان تمام مسائل را معلوم خواهد کرد.

این تفسیر ازنگاه ریاضی و دودوتا چهارتا بیان شده است و به خط وربط های سیاسی کاری ندارد.